Recenzja: Metallica „Hardwired…To Self-Destruct” (2016)

Najnowszy album amerykańskiego zespołu Metallica nosi tytuł „Hardwired…To Self-Destruct”.

To ich 10 studyjny krążek.

Lista utworów:

CD 1
1. „Hardwired” 3:09
2. „Atlas, Rise!” 6:31
3. „Now That We’re Dead” 6:59
4. „Moth Into Flame” 5:50
5. „Dream No More” 6:29
6. „Halo On Fire” 8:15

CD 2
1. „Confusion” 6:41
2. „ManUNkind” 6:55
3. „Here Comes Revenge” 7:17
4. „Am I Savage?” 6:29
5. „Murder One”  5:45
6. „Spit Out The Bone” 7:09


Poniżej możecie posłuchać singli z tej płyty:

„Hardwired”

 

„Moth Into Flame”

 

„Atlas, Rise!”


Premiera albumu miała miejsce 18 listopada 2016 roku. Moim zdaniem longplay pokazuje kilka różnych oblicz tej formacji. Warto jednak zauważyć już na wstępie, że CD1 jest zdecydowanie lepszy niż CD2.

Szczerze mówiąc Ci, którzy pokładali w „Hardwired…To Self-Destruct” wielkie nadzieje na muzyczną ucztę dla spragnionych ciekawych aranżów i długich, pełnych emocji gitarowych solówek uszu, mogą czuć się zawiedzeni, ponieważ długo by szukać takich momentów na tym krążku. Osobiście jestem lekko zawiedziony…

Jednakże, według mnie kawałki, które wybrano na oficjalne single, czyli „Hardwired”, „Moth Into Flame” oraz „Atlas, Rise!” są zdecydowanie najlepszymi kompozycjami na całym albumie. Inne piosenki, które ewentualnie mogą stać się przebojami to jedynie: „Spit Out The Bone” oraz „Now That We’re Dead”. 

Na płycie jest niestety niewiele zaskakujących momentów, ale idąc tym tropem wskazać można np.: głęboki i soczysty trash w utworze „Spit Out The Bone” , niczym petarda brzmienie gitar w „Hardwired”,  czy melodyjny refren w piosence „Moth Into Flame”.

Końcowa nota: 3,5/6


Pierwszy skład grupy Metallica stworzyli Lars Ulrich, James Hetfield, Dave Mustaine oraz Ron McGovney. Ostatnia dwójka wkrótce została jednak zastąpiona odpowiednio przez Kirka Hammetta i Cliffa Burtona i w takim składzie w 1983 roku Metallica wydała swój debiutancki album „Kill ‘Em All”. Późniejszy sukces grupa odniosła dzięki takim kompozycjom jak m.in. „Seek nad Destroy” czy „The Four Horsemen”.
Rok później na rynek wyszła płyta „Ride The Lighting”. Album pozostaje jednym z największych dokonań zespołu dzięki nagraniom „Creeping Death”, „For Whom The Bells Tolls” czy „Fade To Black”.
Kolejne dzieło zespołu to krążek z 1986 roku – „Master Of Puppets”, który jest uznawany za największe osiągnięcie grupy i jednocześnie jeden z najważniejszych albumów w historii metalu. Płytę wsparła wielka trasa koncertowa – Damage Inc. Tour, która przyniosła wielką tragedię. 27 września 1986 roku w Szwecji podczas podróży do kolejnego miejsca koncertu wypadkowi uległ autobus wiozący zespół. Ulrich, Hammett i Hetfield wyszli z wypadku bez szwanku, ale Cliff Burton zginął. Zespół zdecydował jednak, że życzeniem kolegi byłoby kontynuowanie działalności. Wynikiem przesłuchania wielu basistów było zaangażowanie Jasona Newsteda.
Największa eksplozja popularności nastąpiła jednak wraz z premierą wydawnictwa zatytułowanego „Metallica” lub „The Black Album”, które ukazało się w 1991 roku. To na nim znalazły się najpopularniejsze przeboje zespołu: „Enter Sandman”, „The Unforgiven”, czy „Nothing Else Matters”, a album sprzedał się do dziś w samych tylko Stanach Zjednoczonych w liczbie ponad 15 milionów egzemplarzy.
Na kolejny album grupy trzeba było poczekać do 1996 roku, kiedy ukazał się „Load”.
W 1998 roku Metallica przygotowała podwójny album z coverami „Garage Inc.”, na którym przedstawiła własne wersję klasyków m.in. Black Sabbath, Queen czy Misfits. Największym przebojem okazało się nowe wykonanie kompozycji Thin Lizzy „Whiskey in the Jar”.
W czerwcu 2003 roku ukazał się ósmy studyjny album formacji – „St. Anger”. Wzbudził on wśród fanów mieszane odczucia, m.in. z powodu specyficznego brzmienia perkusji czy braku solówek gitarowych. Przyniósł jednak kolejne przebojowe single – „Frantic” oraz tytułowy „St. Anger”.
Rok 2008 to album „Death Magnetic”, którego producentem był Rick Rubin. Na pierwszy singiel wybrano utwór „The Day That Never Comes”. Dyskografię kapeli uzupełniają longplaye: „Lulu” (2011) oraz „Hardwired…To Self-Destruct” (2016).

Napisz komentarz

Adres e-mail nie będzie opublikowany i widoczny

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.