Yasunari Kawabata po raz kolejny udowadnia, że jest mistrzem subtelnej narracji i emocjonalnej głębi. Piękno i smutek to powieść, która porusza, urzeka i pozostawia czytelnika w stanie zadumy. To historia o miłości, stracie i zemście, ale przede wszystkim o ulotnym pięknie ludzkich uczuć.
Głównym bohaterem jest Oki Toshio, pisarz, który po latach postanawia odwiedzić swoją dawną kochankę, Otoko Ueno. Ich romans, zakończony dramatycznie, pozostawił w niej głęboką ranę. Towarzyszy jej Keiko – młoda, pełna pasji uczennica, która postanawia wyrównać rachunki z przeszłością. Relacje między bohaterami są skomplikowane, pełne napięcia i nieoczywistych emocji. Keiko, zafascynowana zarówno Otoko, jak i Oki, wprowadza do tej historii niepokój i tajemnicę.
Kawabata maluje tę opowieść z niezwykłą precyzją. Jego styl jest oszczędny, a jednocześnie niezwykle poetycki. Każde zdanie wydaje się przemyślane, każde słowo ma znaczenie. Autor mistrzowsko wykorzystuje opisy przyrody, by oddać emocje bohaterów – delikatne dźwięki dzwonów świątynnych, zmieniające się pory roku, odbicia światła na wodzie. To wszystko sprawia, że książka nabiera wyjątkowej atmosfery melancholii i piękna.
To powieść o ludzkich pragnieniach, namiętnościach i tęsknocie, która nie gaśnie mimo upływu lat. Kawabata pokazuje, jak przeszłość potrafi przenikać teraźniejszość, jak wspomnienia kształtują nasze życie. Piękno i smutek to książka, która nie tylko wzrusza, ale i skłania do refleksji nad naturą miłości i bólu.
Dla miłośników japońskiej literatury i subtelnych, emocjonalnych historii to pozycja obowiązkowa.
AUTOR
Prozaik i poeta japoński. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1968 jako pierwszy pisarz japoński.
Urodził się w Osace w bogatej i wykształconej rodzinie. Jego rodzice zmarli, kiedy miał 3 lata, parę lat później zmarła jego babcia, a tuż po niej jedyna siostra, co wywarło wielkie piętno na jego życiu i twórczości.
W latach 1920–1924 studiował literaturę japońską na Tokijskim Uniwersytecie Cesarskim. Poznał tam Kana Kikuchi (dziennikarz, dramaturg, pisarz),który zaprosił go do pracy w redakcji Bungei Shunjū, a po studiach w 1924 r. wraz z pisarzem Riichi Yokomitsu (1898–1947) założył pismo Bungei Jidai. Stało się ono ośrodkiem nowej orientacji literackiej, nazwanej neosensualizmem. W swoim eseju programowym Kankaku katsudō – kaikyū bungakusha shokui (Działalność zmysłów – klasowi panowie literaci, 1925) Yokomitsu zaliczył do niego: futuryzm, ekspresjonizm, kubizm, dadaizm, symbolizm, a przede wszystkim te ich aspekty, które służyły odnowie widzenia świata i zmianie środków artystycznych.
Pierwszy sukces pisarski odniósł w 1925 r. autobiograficznym opowiadaniem Izu no odoriko (jap. 伊豆の踊子 Tancerka z Izu).
Komentarze zamknięte.